Seninle gözümü açtım, Sivas İlk öğretmen Okulunda. Okula kaydımı sen yaptırdın. İkinci seçme sınavında da sen rehber olmuştun bana. Eşyalarımı dolabıma sen yerleştirmiş, okulu gezdirerek sınıfımı, idare odalarını, kütüphaneyi, spor salonunu, kantini, yemekhaneyi ve yatakhaneleri bir bir sen göstermiştin. Acemilik çekmeyeyim diye.Şimdiki okullarda Rehber Öğretmenler yada sosyal bilgiler öğretmenleri gibi. Kantinde Hasan ustanın çayını ilk sen içirmiştin bana. Tarihi yerleri gezdirmiş Sivas Kongresi Binasını, Çifte Minareyi, Gök Medreseyi, Taş Hanı vs. Bir anda Tarih Öğretmenim olmuştun. Öğretmenlere, personele ve arkadaşlarına bir bir sen tanıştırmıştın. Kardeşim demiştin gururla. Örneği yoktu başka, okulda abi kardeş olupta aynı sınıfta okuyan yatılı öğrenci.Ben 4/A, sen ise 4/G sınıfında idin. Bana yetişti ve beni geçecek diye övmüştün herkese. Takip ederdin, gönüllü korumamdın benim. Hafta sonlarında çarşıya arkadaşlarınla çıkarken beni de götürürdün yanında, yalnız kalıpta sıkılmayayım diye.Sinemaya giderdik birlikte arkadaşlarla. İlk kez beni hamama sen götürmüştün. Bayılacak gibi olmuştum da sen ne kadar korkmuştun o zaman.Yüzün bembeyaz olmuştu.Benim yüzümü soğuk suyla yıkayarak rahatlatmıştın.Akşam yatağımı yokladığını görürdüm, benim güvende olduğumu görmeden yatmazdın. Bazen görmemezlikten gelirdim seni, sana nazlanırdım herhalde. Daha çok ilgilensin derdim. Çocukluk işte. Evden hiç ayrılmamıştım ki, bu zamana kadar. Harçlığım bitince senden para isterdim. Sende bana ödevlerini yaptırırdın yazım güzel diye. Bir defasında öğretmenin birisi anlamış senin yapmadığını ve beni sorgulamışlardı sen mi yaptın diye. Vaziyeti anlamışlar ve üstüne fazla gitmemişlerdi. Seninle birlikte bir yıl süreyle hiç gariplik çekmedim. Ta ki sen aynı sınıfta ikinci yılında da başarısız olup okuldan ayrılıncaya kadar. Ne çok alışmıştım sana. Kılavuzum idin benim. Yokluğunda hayli aradım seni. Garip kalmıştım.Yapayalnızdım artık.
Netice de ben okudum ilkokul öğretmeni oldum. Sende bir yolunu bulup Ankara da Polis Memuru oldun. Ama benim gözüm Orta Öğretimde öğretmen olmak idi. Ankara da oluşun benim için bir şanstı. Bu şansı kullandım. Evinde üç yıl kalarak Ankara Gazi E.E. de okudum. Sanki Ankara da benim okumam için beklemiştin. Ben yeniden öğretmen olarak atandığımda sen de polislik ten ayrılarak İstanbul’a gitmiş ticarete başlamıştın.Meşhur Tahtakale Esnafı olmuştun.
Altı yıl sonra beni telefonla arayarak, “aile olarak çok dağıldık, toplanalım” dedin. Beni Zonguldak a ticari deponuzun olduğu yere “naklini ister misin” ? Diye sordun. İtiraz ne mümkün. Seve seve kabul ettim ve gittim.
Sivas ve Ankara’dan sonra gurbetteki üçüncü birlikteliğimiz altı yıl sürdü. Dost çatlatırcasına. İş icabı İstanbul’dan Zonguldak’a geliyor ve her ay on beş gün evimde kalıyordun. Ben senin evinde kalarak okumuştum, şimdi de sen benim evimde kalıyordun. Vefa borcu ödüyordum aklım sıra sana. Çok mutluyduk. İnsanın evinde bir aile büyüğünün olması ne kadar güzel, senden güç alıyordum. Ta ki 1989 yılı 20 Mayısına kadar. Birçok insanın kurban gittiği E5 Kara Yolu, Bolu Dağındaki Azrailin kol gezdiği o malum mevki ve trafik kazası. Acı haber tez ulaşırmış. Sabahın erken saatlerinde dünya başıma yıkıldı. Acını yıllardır unutamadım. Babam öldüğü zaman sen bana babalık edeceksin gözüyle bakıyordum sana. Kadere bak. Bir de kurduğumuz hayallere. Hepsi boşmuş. Ne diyebilirim ki. Diyecek tek şey var. Allah günahlarını affetsin, mekânın cennet olsun sevgili ağabeyim, nur içinde yat.

Allah rahmet eylesin yattığı yerler nur olsun